Gewoon doen: hoezo, ‘gewoon’?

Dat doe je toch gewoon? Die vraag kreeg ik van een vriendin van mij. Hoezo, ‘gewoon’? Ik vond het helemaal niet gewoon. We hadden het over opbellen. Ik houd niet van bellen. En al helemaal niet naar instanties en bedrijven. Ik stuur liever een mail.

Dat zette me aan het denken. Want die uitdrukking ‘gewoon doen’ gebruiken we vaak. Meestal als we iemand er van willen overtuigen dat hij of zij iets moet doen waar hij of zij geen zin in heeft.

Doen is het moeilijkste dat er is. Hoe vaak heb je niet een idee, een plan dat geweldig lijkt. Je droomt er van. Maar je neemt geen stappen om het te realiseren. Hoe kan dat nou? Waarom niet?

Doen heeft het in zich dat het mislukt. Zolang iets nog een plan is, een idee, een droom, kun je het je voorstellen. Hoe het zal zijn. Maar wanneer je daadwerkelijk stappen moet gaan zetten, dan zie je de beren op de weg. De obstakels. De redenen waarom het niet kan, of zal mislukken.

Dus doen we nog even niets. Uit angst, eigenlijk. Toch wel jammer. Want dingen die lukken zijn ook leuk. Dus waarom stellen we ons dan steeds voor dat het niet lukt? Terwijl we voor hetzelfde geld ons zouden kunnen voorstellen dat het wel lukt? Best raar.

Allemaal angst. Angst voor falen, angst voor succes, angst voor verlies. Zinloos.

Ik heb er iets op bedacht. Mijn telefoon bracht me op het idee. Ik heb een smartphone: wanneer je daarop foto’s bekijkt moet je ‘swipen’ om naar de volgende te gaan. Vegen dus. Dat doe ik nu in mijn hoofd. Wanneer zich gedachten voordoen die me niet bevallen, dan ‘swipe’ ik ze door, naar de volgende. Tot het leuk wordt. Het werkt prima.

Iets doen is niet ‘gewoon’. Iets doen vraagt nadenken over het doel, over de stappen die je moet nemen. En het afbreukrisico inschatten: wat als ik het niet doe? Wat als het mislukt?

Wanneer je niet nadenkt over wat je gaat doen, dan doe je maar wat. Je hebt geen idee of je bij je doel gaat uitkomen, misschien wel, misschien niet. Je hoopt er maar het beste van.

Doen vraagt ook een besluit. Een besluit nemen is een keuze maken. En keuzes maken is ook vaak griezelig. Want je kiest dan ook iets niet. Twijfel is de tegenhanger van doen. Zolang je twijfelt doe je niets. En dat lijkt wel prettig maar is het niet. Twijfel leidt tot niets: je blijft waar je bent. Als je daar wilt zijn, is dat prima. Anders niet.

Doen voelt vaak als in een zwembad springen terwijl je niet kunt zwemmen. Als kind heb ik dat gedaan: ik was nog nooit in een zwembad geweest, wist ik veel. Ik ben niet verdronken: al krabbelend ben ik er uitgekomen. Wanneer het er op aankomt, vind je oplossingen. Dat is eigenlijk de moraal van dit verhaal. Toch gewoon doen dus. Die dingen waar je van droomt.

Ben jij iemand die ‘gewoon doet’? Of wil je eerst nadenken? Ben je een twijfelaar? Wat helpt jou om in actie te komen en te doen? Laat hieronder je reactie achter!

Gerelateerde artikelen
Waarom uitstelgedrag ook nuttig is
Waarom zou je doen wat je doet? De waarde van commitment
Do the work! Overcome resistance door Steven Pressfield